Vandaag ben ik ouder dan mijn vader geworden is. Hij overleed in 1996 op 58-jarige leeftijd. Hij werd 58 jaar en ruim 7 maanden.
Al heel lang is dit voor mij een bijna “magische” grens. Zou ik dat punt halen? Zou ik ook jong ziek worden en sterven. In veel dingen lijk ik op hem, zou ik ook hierin op hem lijken.
Als ik ergens iets vervelends voelde ging ik voor de zekerheid naar de huisarts, want je weet maar nooit..
En nu is het dan zover. Ik ben ouder dan mijn vader is geworden.
Het voelt toch wel als een overwinning, het maakt me ook dankbaar. Tegelijk raakt het me ook. Voor mijn vader was op dit punt zijn aardse leven voorbij. Hoe jong was hij eigenlijk nog.. Veel jonger dan ik toen besefte nu ik zelf op die leeftijd ben gekomen.
Ik geniet van mijn vrouw, mijn gezin met kinderen en zelfs al 4 kleinkinderen. Mijn vader heeft mijn jongste zoon nooit gekend en ook niet de partners van mijn kinderen en hun kinderen.
Deze situatie heeft mij tot nadenken gestemd. We zijn in ons leven druk met van alles en nog wat en naarmate we ouder worden zien velen uit naar de periode dat ze straks met pensioen mogen zijn. Dan hebben ze alle tijd om allerlei zaken te gaan doen waar ze in hun drukke leven niet of nauwelijks aan toekomen. Maar wat als je nooit je pensioen haalt…?
Ook zie ik dat mensen, misschien mede door zo’n ervaring als ik, erg genieten van het heden en de toekomst naar de achtergrond schuiven. Dat is ook niet verstandig. Het is belangrijk om tijdig na te denken of alles met betrekking tot je pensioen en overlijden goed geregeld is, ook voor je partner. Want je wilt toch voorkomen dat je partner na je overlijden in een slechte financiële positie terecht komt.
Voor mezelf heb ik geprobeerd beide zaken in het oog te houden. Genieten van het heden, maar ook verantwoordelijkheid nemen voor later, ook als ik er mogelijk niet meer ben.
En nu ik ouder ben dan mijn vader zie ik deze “extra” tijd als iets kostbaars, waarmee ik nog bewuster zal omgaan. Genieten, relativeren en bewust zijn. Niet met angst voor wat ooit komen gaat, maar wel beseffend dat alles betrekkelijk is. En dat we het leven dus ook wat mogen relativeren. We zijn in dit leven immers op weg naar iets wat komt en dat nog veel mooier is…!
8 opmerkingen:
Een mooi stuk Theo. We maken ons vaak druk over allerlei zaken die we moeten "regelen".
Maar... zijn dat de juiste zaken. Betreft dat onszelf of juist onze naasten? We zijn kwetsbaar. Het kan zomaar over zijn. Dat vergeten we meestal en het is misschien maar goed dat het zo is. Toch moeten/mogen er momenten zijn waarop we even stil gezet worden bij de vluchtigheid van het leven. Je vader werd niet ouder. In onze begrippen stierf hij op jonge leeftijd. De reden daarvan blijft altijd een onbeantwoorde vraag. Het is fijn dat je dit met ons deelt. Het zet ons weer even stil bij ons eigen leven en de beschouwing daarvan.
Voor mij heel bekend zoals jij het omschrijft, mijn vader is ook maar 58 jaar geworden en ik vond het ook raar toen ik 58 werd en ik vroeg mij af hoe lang ik hem zou overleven, dat is inmiddels alweer 15 jaar. Na een paar jaar was ik wel aan het idee gewend en was niet meer bang bij ieder pijntje. Het belangrijkste voor mij is dat ik mag weten dat mijn leven in Gods hand is en dat ik mij niet bezorgd hoef te maken.
Mooi geschreven ook ik vierde eigelijk die dag als een stap naar meer
Wat een mooi en indrukwekkend stukje
Mooi geschreven, Theo.
Persoonlijk, pakkend verhaal met een boodschap. Mooi geschreven Theo en geniet van je "extra tijd "🤗
Mooi, kwetsbaar stukje en zet aan tot nadenken. Dank je wel hiervoor.
Mooi bericht van jou en je vader. Raakte me!
Een reactie posten