Beestenboel in een politiek jasje

Onlangs schreef ik een blog over de hondenbelasting en het feit dat er van de geëinde gelden in 2011 maar weinig is besteed om het de hondenbezitter wat gemakkelijker te maken. Nu is daar op zichzelf niet zoveel mis mee, mits er in Gouda maar voldoende bakken staan om de uitwerpselen in te kunnen deponeren en daar lijkt het (soms?) mis te gaan in Gouda.
In de eerste plaats omdat niet iedereen beseft dat je iedere afvalbak mag gebruiken (er komen nu waarschijnlijk stikkers op de bakken) en aan de andere kant wordt aangegeven dat op bepaalde plekken een bak node wordt gemist.

Het lijkt me goed als u mij aangeeft als er ergens zo´n bak gewenst is. Dan maak ik daarvan een overzicht en vervolgens zal ik de wethouder verzoeken daar ook bakken te plaatsen.
Daarnaast is het natuurlijk een blamage dat er in 2011 maar twee boetes zijn uitgedeeld, terwijl de overlast van hondenpoep in de top 3 van ergernissen staat. Regelgeving zonder handhaving maakt die regelgeving niet geloofwaardig. Als het met de pakkans te maken heeft, moeten de boetes maar flink omhoog, maar ik denk dat als bij de overlastplekken in burger wordt gesurveilleerd dat de medewerkers van stadstoezicht overuren moeten maken om de boetes te verwerken…
Een trouwe lezer van mijn blogs, Ben van Bommel, heeft in verband met bovenstaande, een prikkelende bijdrage geschreven met als titel`de hond, de baas en de bestuurder` en ik laat u graag meelezen:

"Met een partij voor de dieren is de beestenboel met een politiek jasje aangekleed. De burger heeft nu ook iets te zeggen over hoe wij met dieren omgaan. De weg van mens ethiek naar dier politiek is aangelegd. Gelovigen, vegetariërs, arbeidslustigen en buitenlui kunnen van hartelust de afweging maken tussen economisch nut en uitbuiting. Dat wil zeggen op landelijk niveau. Voor het economisch onnuttige troeteldier hond zijn we aangewezen op een gemeentelijke verordening.

We moeten ons noodgedwongen bezig houden met deze regels bij gebrek aan beleid. Dat leidt tot twee opmerkelijke constateringen:

1. De burger doet niet wat de overheid oplegt en
2. De overheid faciliteert niet of onvoldoende.

U heeft allang begrepen dat het om hondenpoep gaat. Bah, vinden wij. De pup vindt dat niet, want die moet leren dat poep verboden is; de teef met een nest consumeert uit zorg de uitkomsten van een goede maaltijd van haar kinderen. Honden lijken niet zo kieskeurig als mensen, terwijl zij toch veel meer en beter ruiken. Zij maken zich geen zorgen over de smaak van gemeste kistkalveren of gecastreerde biggen en de geur van eendenpoep of ingekuild gras. Wij wel. Hoewel mensen hun partners voornamelijk kiezen op basis van geur (vandaar al die verhullende luchtjes) vinden wij poep vies. Dat komt vooral tot uiting als we het aan onze schoen vinden. Wij stinken erin. Hondenpoep scoort hoog in de burgerlijke ergernis.


DE HOND EN DE BESTUURDER
Je zou toch zeggen dat een gemeentelijke overheid fantastisch zou scoren als wat aan die ergernis kan worden gedaan. Immers, democratie is er voor de burger en de burger maakt de democratie. U hoort de overheidbediende al praten: ’Ja maar we doen ook al veel. We hebben uitlaatplaatsen voor honden en eh…o ja, een gemeentelijke verordening; daarin staat dat je de hond aan de lijn moet houden, een schepje moet kunnen tonen, enne …..hondenbelasting.’
Dat zijn niet van die maatregelen waarmee je de poepbergjes opruimt, dienaar van het beleid. Die belasting wordt niet besteed aan uitlaatplekken. Dat schepje kun je ongestraft in je binnenzak houden. En de regel de hond aan te lijnen is gebaseerd op een ervaring van eeuwen terug toen hongerige half verwilderde honden ons Gouwenaars in de kuiten beten. Blijven over de uitlaatplaatsen. Te vies, te nat en te poeperig om te lopen; niet, weinig en ongaarne door de dienaren schoongemaakt. ‘Maar beste burger’, vervolgt de regelleider, ‘er staat ook geschreven dat de eigenaar faeces van zijn dierbaar huisdier moet opruimen.’ Oei, nu zwijgt de burger en sluipt spreekwoordelijk met de staart tussen de benen af. De verantwoordelijkheid voor uitwerpselen werpt hij ver van zich. Het eerste teken van de burgerlijke ongehoorzaamheid biedt zich aan. De enkeling die met de riem in de ene en het volle poepzakje in de andere door de stad banjert is nog nauwelijks op de beveiligingscamera’s gesignaleerd. Wij creëren een nieuw stadsbeeld van hondenbezitters aan het lijntje, al balancerend met een bruin geladen schepje langs de singels.

DE BESTUURDER EN DE BAAS

Wij burgerbaasjes voeren de regels – zogenaamd onbekend - niet uit. Misschien is hier niet sprake van regelweerstand of onwil; misschien is hier sprake van onmacht. Want wie met het zakje vol ontlasting van zijn gedomesticeerde wolf van weleer door de Goudse dreven waart, zoekt hopeloos en tevergeefs de plaats waar het buideltje drek kan worden gedeponeerd.
In New York, Praag, Madrid, Giethoorn en Oldemarkt staan bakken voor hondenpoep. In Gouda staat niets. Wie in New York wat laat liggen krijgt een prent van de parkwachter. Wie in Madrid een hoopje vergeet wordt attent gemaakt door een opzichter. In Praag is geen hondendrol te vinden. In Haarlem moet je hard zoeken. Maar in Giethoorn en Oldemarkt kan de daar aanwezige toerist uit Gouda ongestraft zijn hond laten kakken. In arren moede sluiten winkelcentra hun automatische deuren en verbieden onze vroede vaderen viervoeters de toegang rond de kerk in ons centrum.
Wie gemeentelijke verordeningen via de stadsomroeper of een stadsblad uitvaardigt, zal moeten werken aan controle. Een regel zonder handhaving is geen regel maar een goed doel.
En regelmaker, wees bescheiden. Begin niet groter dan je bent.

Een stadsverordening voor 70.000 mensen heeft geen kracht als die niet door burgers wordt gedragen. Begin eens met een deel. Een wijk, een deel van een wijk. Je zult al moeite genoeg hebben een zevende of zelfs een twintigste van de bevolking te bereiken en een plek te vinden waar honden zonder gevaar voor verkeer kunnen loslopen. En zorg dan voor hondenbakken, maak van vieze uitlaatplekken veilige plaatsen voor honden en handhaaf de opruimplicht.

Als de overheid de burger met de stront laat zitten, heeft de burger schijt aan de regels van de overheid.